Cartagena is een vrij grote stad aan de noordelijke kust van Colombia, aan de Caribische zee. Veel hoogbouw, maar midden tussen de torens is de oude stad behouden, omringd door een oude stadswal, waar nu de kanonnen staan gericht op de nieuwe stad.

De oude stad bestaat uit drie wijken, die naadloos in elkaar over gaan, maar wel elk hun eigen sfeer hebben. Wij zitten in Getsemani, de meest ‘rauwe’ wijk, met veel street-art. Aan het einde van onze straat is het Trinidat-pleintje, wat ‘s avonds bruist van het leven. Continue reading Cartagena – Colombia →

Na een nachtje in Cartagena, de volgende ochtend met de speedboot naar de Caribische ‘Rosario Islands’. Isla Grande om precies te zijn. Anders dan de naam doet vermoeden, is het een vrij klein eiland, ongeveer 1 bij 6 km. Het is werkelijk een paradijsje, aan de buitenrand vooral kleinschalige hotels en een paar grotere resorts, en de rest van het eiland bedekt met mangroves, bos, palmen, meertjes. De locals wonen in simpele huisjes waar de tijd heeft stilgestaan.

Geen motorvoertuigen, alles is met stoffige paadjes met elkaar verbonden.

Af en toe een fiets en iedereen groet je even vriendelijk. Echt een Caribische sfeer hier.

Ons hotel was simpel met wat ‘achterstallig onderhoud’, geen douchekop, inhoud van de wasbak ging niet het riool maar het kastje in, lekkende ramen, klapperende balkondeur, maar we hadden een dak boven ons hoofd. Dat dak was overigens ook de huisvesting van vele vleermuizen en vogels die hun kroost daar grootbracht. Erg schattig enzo, maar de hele nacht gepiep, gekrijs, gebonk, gefladder, getrippel is niet echt goed voor de nachtelijk rust.

Maar de plek!! Aan het strand, uitzicht op een baai, geweldig!

Het eten in ons hotel was niet te hachelen, dus we gingen op zoek naar alternatieven. Luxere resorts hebben doorgaans prima restaurants, en dat was hier niet anders. De tocht in het donker naar huis is ook een feeërieke ervaring: omringt door fonkelende vuurvliegjes, blauwe krabben die snel hun holen induiken en vleermuizen die rakelings lang je hoofd scheren.

Overdag wordt je vaak gevolgd door een hond, waar je met geen mogelijkheid vanaf komt. Zowiezo zijn er in Colombia erg veel honden die bij je gaan liggen of zitten, vooral als je zit te eten. Ze zijn gelukkig wel uitermate vriendelijk.

Het is echt ultiem relaxen hier. Beetje rondlopen, snorkelen, op het strand hangen. Echt chill hier. En het weer? Heet, vochtig, vooral bewolkt, soms zon, af en toe een hele heftige onweersbui. Wel mooi, ‘s nachts die bliksemschichten in de zee.

Wat een geweldig land is Colombia om op vakantie te gaan! Mooie natuur, leuke mensen, leuke dorpjes en veel afwisseling. De Colombianen gaan er in het weekend ook op uit, onder andere naar Guatapé, waar we nu zijn. De hele nacht tot na zonsopgang feesten en muziek om ons heen. Van bonkende trance, tot tenenkrommene autotuned dancehall, alsof je op een festival bent, het is even gedaan met de rust…

Het dorpje zelf is nog kleurrijker dan Salento, ook heeft elk huis een thema verwerkt in de onderste panelen, meestal dieren.

We zitten in een leuk huisje een paar kilometer buiten het dorp, bij ‘La Piedra’, de steen. Die steen is een monoliet, die 220 meter boven het landschap uitsteekt.

De eerste avond dachten we even bij een ‘Chorizo’ restaurantje in de buurt te eten, maar die gaan vroeg dicht. Donker restaurant, maar met nog een drietal dames achter de toonbank. We vroegen of we nog een los Chorizo’tje konden kopen, en de stoelen gingen weer van tafel en we hadden even later een compleet menu voor ons staan. In een donker restaurant terwijl de dames de boel afsloten. Er werd nog net niet gevraagd de deur achter ons dicht te trekken….

Het uitzicht is hier echt geweldig, dankzij een stuwmeer dat een deel van het berggebied (we zitten op 2000 m) onder water heeft gezet.

Tot zover ook de koele berglucht, morgen naar het hete en benauwde Cartagena.

Colombianen houden van muziek. Overal waar je komt staat wel een radiootje aan met swingende Colombiaanse salsa. Je krijgt per direct een relaxed vakantiegevoel. Ook de Jeep die we vandaag namen naar de Corcona-valei ging swingend met 11 passagiers op pad. 8 binnen en drie achterop. De Jeeps – Willie’s – zijn hier het standaard vervoermiddel, en staan op een centraal punt in het dorp te wachten op passagiers.
De bestemming vandaag, de Corcona vallei, staat bekend om de hoogste palmbomen ter wereld. 60 meter!

In deze prachtige vallei hebben we een wandeling bergop gemaakt, tot we niet meer konden. Best afzien op 2700 meter… Het trieste is dat deze palmen er over 20 jaar waarschijnlijk niet meer staan, hoorden we een paar dagen later. Deze palmen zijn overgebleven nadat het oerwoud is gekapt voor landbouw. Ze wisten niet wat ze met de palmen moesten en lieten ze dus staan. Echter, zonder oerwoud kunnen er geen nieuwe groeien. En deze sterven langzaam af.

Het dorpje waar we zitten is het kleurrijke Salento. Erg toeristisch maar super relaxed… Lekker vakantie sfeertje.

Hier kom je niet alleen voor de palmen, maar ook voor de koffie! Dit is de zogenaamde ‘koffiedriehoek’ en komt de beste Colombiaanse koffie vandaan. Je kan hier een koffie ‘finca’ bezoeken en het hele proces van telen en verwerken bekijken. We zijn bij een vrij kleine wezen kijken en een lekker bakkie gedronken.

We wilden een kleine lunch, maar dat kennen de Colombianen niet. Als je een soep besteld krijg je er een complete maaltijd met rijst, bonen, vlees, banaan en salade bij. Als je een maaltijd besteld, krijg je er soep bij, dus uiteindelijk maakt het niet uit wat je besteld…. Als je trouwens een lekkere kippenpoot neemt, krijg je er plastic handschoenen bij…briljant!

De laatste dag hebben we Carlos bezocht, een gepassioneerde man die enkele tientallen hectares landbouwgrond weer om aan het toveren is in oerwoud. Hij voerde ons al wandelend door de verschillende fasen van het ontstaan van het oerwoud en vertelde honderduit over de symbiose van alle planten, schimmels en insecten. Alle zaden zitten nog in de bodem, dus uiteindelijk is het een kwestie van de juiste omstandigheden creëren. Naast het wachten op de jungle, is hij ook een ecolodge aan het bouwen. Bijzondere vijfhoekige constructies van bamboe en koppelstukken van gerecyclede flessen plastic tasjes.

Er zijn in de wereld een groot aantal plaatsen die San Francisco heten. Een ervan ligt in Colombia, anderhalf uur rijden van de hoofdstad Bogotá. We zitten in een huisje omringd door fruitbomen met uitzicht op San Francisco, dat op 10 minuten lopen in het dal ligt.

De oogst van de fruitbomen zagen we terug bij het ontbijt, en we kregen koffie uit eigen tuin.

Nadat we waren aangekomen even de benen strekken richting ‘Jardín Encantado’

Hier heeft een vrouw de tuin ingericht om zoveel mogelijk kolibries te lokken. En dat is gelukt! Tientallen kolibries stuiteren om je heen, hangen stil in de lucht, of steken de snavel in de drinkbakjes. Wat een superleuke vogeltjes!

Als we ‘s avonds richting restaurant lopen, komt plotseling de regen met bakken naar beneden. We blazen de tocht richting restaurant af (die achteraf toch dicht bleek) en gingen de pizzatent binnen waar we voor stonden. We werden enthousiast ontvangen en uitgehoord wat ons naar Colombia bracht. Voorgesteld aan de dochter, en toen pas mochten we bestellen. Wijn erbij hadden ze niet, de locals houden wijn en eten strikt gescheiden. Toch kwam er opeens een fles op tafel die nog over was van een feestje gisteren…lekker! Groot beeldscherm met clips uit onze jeugd, toen MTV nog muziek uitzond. En de Pizza? Geweldig.

De volgende dagen een lekker rondje gelopen in de bergen. In de middag steevast regen, dus chill-tijd.

Na twee uur vliegen vanaf Bogotá komen we aan in Leticia, in het uiterste zuiden van Colombia, op de grens met Brazilië en Peru. Hiervandaan moeten we met de Expressboot verder de Amazone op. De Expressboot is een soort bus op het water die iedereen afzet waar hij moet wezen. Geen mooie steigers, maar je wordt in de glibberige klei afgezet. Maar voor we meemogen moeten we eerst kaartjes kopen in een onvindbaar hokje in een gangetje achter een winkeltje. Na acht keer vragen toch gevonden. Wegens de lage waterstand startte de boot vanaf een andere plek. Een jongen legde dat in rap spaans uit dus we hadden geen idee….we liepen maar de kant op waar hij naartoe wees. Uiteindelijk gevonden en we waren onderweg!!

Na twee uur werden ook wij in de klei gedumpt bij een zijrivier. We keken om ons heen, en er zwommen zowaar roze en grijze Dolfijnen!

Hier lag een kleiner bootje die ons meenam naar ons verblijf in de zijrivier.

We verbleven in een simpele open houten woning, in een dorpje midden in de jungle: San Martin. Drinken regenwater en douchen onder een pijpje water.

Het dorpje had wel een generator die tussen 18:00 en 22:00 werd aangezet. Er was weliswaar een gesponserd zonnepanelen project, compleet met een huis vol accu’s maar dat werkte niet.

De volgende drie dagen zijn we op pad met verschillende gidsen en tolken. We trappen af met een agricultuur wandeling. De dorpelingen (de oorspronkelijke Indianen) maken een stukje oerwoud kaal om vijf jaar te gebruiken voor fruit en groenten, voornamelijk banaan, yuka, en ananas. Na die vijf jaar wordt het stukje grond weer teruggegeven aan de natuur. Op deze manier blijft de grond vruchtbaar en het oerwoud in stand.

We krijgen uitleg over alle manieren waarop de inheemse planten en bomen door de locals gebruikt worden. Van medicijnen tot lijm. Een lichte wandeling maar slopend met die temperatuur en vochtigheid…. Net voor het avondeten gaan we nog even knutselen, we gaan op traditionele wijze armbandjes maken van de schil van een struik.

De volgende dag naar Puerto Narinjo. De een na grootste plaats in de Colombiaanse Amazone. Op de uitzichttoren een mooi uitzicht over het dorp, de Amazone en de jungle.

We varen een zijrivier op waar de vissen uit het water springen, omringd door ijsvogels en felgekleurde vlinders. Wat een paradijs! Aangekomen op een meertje vragen ze of we tussen de Piranha’s willen zwemmen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, zwembroek aan en het water in. We voelen allemaal vissen tegen ons aan en ze springen ook steeds uit het water, erg leuk. Dit zijn uiteraard geen Piranha’s, want die zijn vrij schuw. Dat tripje leverde wel 31 rode – soms heftig jeukende – bultjes op van steekvliegen ofzo. Schijnt ook bij het oerwoud te horen…

Als het donker is gaan we de jungle in om te kijken wat er dan leeft. Voornamelijk krekels en spinnen dus…

De laatste dag gaan we een stuk de rivier op om door de jungle te wandelen.

Ook hebben de locals vele verhalen en mythen, en die krijgen we uiteraard allemaal te horen. Na de wandeling werpen we een hengeltje uit om niets te vangen. Een andere Nederlander kreeg nog wel een splinter diep in zijn vinger en de gids een haak in zijn voet. Gelukkig was de tolk ook dierenarts…..

‘s Avonds mogen we de handen in de klei steken om potten te bakken. Dit liep nog enige vertraging op door een aapje in een van de kamers. Nadat die met een banaan weggelokt was konden we toch kleien… De dag werd weer afgesloten door een simpele maaltijd met vis en rijst, met vandaag een onovertroffen knoflooksaus!! Heerlijk, hadden we die maar elke dag gekregen.

Bogotá is een grote stad op een hoogte van 2600 meter op een vlakte in het Andes gebergte. Het is een lelijke stad met een continue verkeersinfarct en stinkende uitlaatgassen.

Maar gelukkig hebben lelijke steden ook mooie plekken. De ochtend nadat we aangekomen zijn, gingen we al vroeg zonder ontbijt op pad. We hadden namelijk een food- tour geboekt. Loon, een Colombiaanse Australier, met Maleisische roots gaat onze magen vullen met lokale lekkernijen. De dag dus begonnen met vissoep en een lokale hap, gestoomd in een soort bananenblad. Natuurlijk ook vele vruchten geproefd.

Met volle magen werden we na de lunch losgelaten en zijn we de wijk La Candeleria gaan verkennen.

In tegenstelling tot de rest van de stad, leuke oude straatjes. Daarna met de kabelbaan naar 3100 meter: frisse lucht!! (en een kerk en uitzicht) Ubertje terug en dan morgen naar de Amazone!