Na 6 uur stuiteren over de slechte wegen komen we aan in Kidepo valei. Dat onze Safari-auto al enigszins bejaard is, verhoogd ook het comfort niet.
Kidepo is een steppe-gebied helemaal in het noorden van Oeganda. Zoals de naam al zegt, een uitgestrekte valei, ingeklemd tussen bergen. Een mooie plek om het plaatselijk wild te bewonderen. Maar eerst slapen. Dat doen we in tenten. Nu zijn we niet zo van het kamperen, maar dit is het betere werk: grote robuuste tenten met aangebouwd sanitair. Gelukkig maar, want er lopen wel wat wilde dieren hier. Iets hoger gelegen, dus een schitterend uitzicht over de vallei.
Safari-tijd! In de ochtend en avond op safari! Drie keer met de auto, en één keer lopend. Zeker lopend is gaaf. Sta je ineens oog in oog met giraffes… Gelukkig gaat er wel een gewapende ranger mee, die je zoveel mogelijk uit de buurt houdt van de duizenden buffels, het grootste gevaar bij een wandeling. Die beesten zijn over het algemeen wat humeurig…
Ondertussen is de regentijd begonnen, eerder dan verwacht. Dit betekent dat niet alle wegen meer begaanbaar zijn, zeker niet met ons safari-busje, ook al heeft hij vierwielaandrijving. Onze chauffeur/gids mompelt regelmatig: end of road, als de modder te diep is… keren en een andere weg zoeken.
Einde van de rit kwamen we aan bij een witte stalen barak. Geen idee wat we daar doen. Onze gids babbelt even met de bewoner. Die kleedt zich snel om en komt met mitrailleur om zijn nek weer naar buiten. Of we hem willen volgen, en hij verdwijnt in het hoge gras. Wij erachteraan. Blijkt uit te komen bij een punt waar je een grote groep olifanten voorbij ziet schuivelen. Wat een verrassing! De terugweg door het hoge gras was nog even spannend, een paar olifanten wilden ook net op dat moment daardoorheen steken, we moesten even de pas erin zetten om niet in de weg te lopen.
Vlakbij was ook een hoge rots, waar vaak een leeuw zat, maar die had hij al een paar maanden niet gezien. Een van de medewerkens van ons kampement wel die nacht, die moest zich even snel verstoppen…..
Na twee dagen Safari weer 8 uur stuiteren in de auto, naar de Murchison falls. Laatste deel eindelijk weer asfalt, maar heeeel veel harde kleine hoge drempels waarbij de vullingen uit je kiezen springen. Altijd setjes van vier, voor maximaal effect.
Aldaar een ochtendsafari, watervalletje, en boottochtje. Okee, dat ‘watervalletje’ was wel een van de meest imposante en krachtige watervallen die we gezien hebben, 7 meter breed bulderend naar beneden. Het boottochtje was op de Victorianijl, vol met (heel veel) nijlpaarden en krokodillen. Niet zwemmen en duiken dus..
Ze hanteren hier ‘Afrikaanse tijd’ en ‘Mazungu (blanke)’ tijd. Daar waar Mazungu tijd precies is, is de Afrikaanse tijd wat ‘flexibeler’. 5 minuten is in de praktijk tussen een kwartier en een paar uur. Afspeken om 6:00 betekent ergens tusssen 6:30 en 8:00. Onze chauffeur/gids doet echter streng aan de Mazungu tijd: 6:00 ontbijt en 6:30 vertrekken. Niet onderhandelbaar…
Dat wat een hoogtepunt had moeten worden was een Chimpansee trekking. Te voet vroeg op pad om chimpansees te zoeken. Eenmaal gevonden dan blijf je een paar uur in de buurt hangen om hun dagelijkse activiteiten te mee te maken. We starten vanaf een ‘Chimpansee Habitation Centre’.
Don, onze gids aldaar, zet er flink de pas in door de jungle om ze te zoeken, gevolgd door ons. Taktiek: luisteren en alle Vijgenbomen met rijpe vruchten afgaan. Na vier uur struinen nog geen spoor van de Chimps. Totdat Ilse blijft haken achter een wortel/tak/liaan en op de zijkant van haar enkels landt… Twee verzikte enkels. Don hakte een wandelstok van een liaan, en Ilse weet met pijn en moeite de weg te bereiken, waar onze auto reeds staat te wachten. Geen ijs in de jungle dus koelen met doeken en water. Ilse heeft nu twee hele opgezwollen, blauwe en pijnlijke enkels. Voorlopig geen wandelingetjes dus. Gelukkig zijn de meeste safaris per auto en boot, en dat gaat nog.
